ΟΙ ναπολιτάνοι ψαράδες ισχυρίζονται ότι πιάνουν τα χταπόδια κατεβάζοντας κοντά στα βράχια όπου έχουν εντοπίσει τα θολάμια τους μια άσπρη πήλινη κανάτα, τη μουμαρέλα, μισογεμάτη ολόλευκα βότσαλα. Το λευκό τα τραβάει σαν μαγνήτης, λένε. Αφήνουν, λοιπόν, την κανάτα στο βυθό και έπειτα από μερικές μέρες το χταπόδι μπαίνει μέσα, βγάζοντας έξω τα βότσαλα. Οι ψαράδες, βλέποντας τις σκορπισμένες πέτρες, καταλαβαίνουν ότι το παγίδεψαν και ανεβάζουν προσεκτικά το κανάτι. Η παλιά, κατά πολλούς αρχαία, αυτή μέθοδος χρησιμοποιείται με κάποιες παραλλαγές και από τους Ιάπωνες, που είναι οι πιο ενθουσιώδεις λάτρεις του χταποδιού στον κόσμο καικαταναλώνουν περίπου τα μισά από τα χταπόδια που αλιεύονται στις θάλασσες της υφηλίου. Η αλήθεια είναι, πάντως, ότι τα περισσότερα από τα χταπόδια που καταναλώνουμε αυτό το καλοκαίρι, εμείς και οι ολυμπιακοί μας επισκέπτες, δεν προέρχονται από το Αιγαίο, ούτε από τη Μεσόγειο, αλλά από μακρινούς ωκεανούς. Η ζήτηση για χταπόδια έχει πολλαπλασιαστεί, μια και εκτός από μας, τους Ιταλούς και τους Ισπανούς -οι οποίοι είναι οι μεγαλύτεροι χταποδοφάγοι της Μεσογείου- έχουν τώρα προστεθεί και πολλοί Αμερικανοί και Βορειοευρωπαίοι. Τα χταπόδια που πιάνονται στα νερά μας, πάντως, προτού απλωθούν στην ψησταριά και μας λιβανίσουν με την ορεκτικότατη τσίκνα τους, πρέπει να χτυπηθούν και να παραγουλιαστούν για να μαλακώσουν οι σκληροί μύες των πλοκαμιών τους. Στην εντυπωσιακή και πάντα πλούσια ψαραγορά του Λαυρίου, είδα προ ημερών ένα ενδιαφέρον αυτοσχέδιο μηχάνημα που στριφογυρίζει τα χταπόδια, όπως έπλεναν τα ρούχα τα πρώτα ηλεκτρικά πλυντήρια, εκείνα τα στρογγυλά που άνοιγαν από πάνω. Σημειώστε, πάντως, ότι οι Γιαπωνέζοι δεν χτυπάνε τα χιλιάδες χταπόδια που καταναλώνουν. Μόλις τα πιάσουν, τα ζεματάνε βιαστικά, χωρίς καν να τα αφήσουν να σκληρύνουν. Μετά κόβουν τα πλοκάμια σε λεπτότατα φετάκια τα οποία τρώνε σχεδόν ωμά, Βουτώντας τα σε σάλτσα σόγια ή σε καυτερή γουασάμπι με ξίδι. Αν τύχει να πιάσετε κάποιο χταποδάκι, δοκιμάστε το με τον τρόπο αυτό και θα έχετε μια τελείως διαφορετική γευστική εμπειρία.

Η ρόκα (αγγλ. arugula ή rocket, ιταλ. rucola ή rughetta) φυτρώνει άγρια στα λειβάδια, επίσης όμως καλλιεργείται ευρύτατα και πωλείται στα τοπικά οπωροπωλεία. Η γεύση του είναι λιγότερο έντονη.